Nordycki generator imion

Większość starożytnych skandynawskich zabytków literackich, które do nas dotarły, jest napisanych w języku staronordyckim, zwanym też czasami staronordyckim (w literaturze angielskiej - staronordyckim). Dlatego też język staroislandzki jest uważany za klasyczny język studiów germańskich. Mieszkańcy Szwecji, Danii, Norwegii, Islandii i Finlandii mają skandynawskie nazwiska. Współczesne imiona powstały z korzeni germańskich i biblijnych, a nazwy epoki Wikingów zostały nadane według zwierzęcego totemu. Imiona Skandynawów zmieniały się wraz z upływem czasu i pseudonimem, którym lud nazywał współplemieńców i całkowicie wyparł z pamięci imię otrzymane przy urodzeniu. Nie było zwyczaju używania nazwisk.

Historia geograficznego regionu Skandynawii obejmuje kilka nowoczesnych krajów północnej Europy i jej narodów - Danię, Norwegię i Szwecję. Finlandia i Islandia w krajach anglojęzycznych są uważane za część Skandynawii. Wszędzie ma swoje własne cechy, ale wspólna historia widoczna jest w tradycjach i nazwach. Nazwy skandynawskie używane w języku staronordyckim mają to samo pochodzenie i są oparte na bogatej epopei regionu północnego. Starożytny język nordycki lub praskandynawski należy do grupy indoeuropejskiej i rozwinął się z języka pragermańskiego, którym mówiono w Skandynawii od pierwszych wieków naszej ery do VIII wieku. Ten język był używany w epoce Wikingów od około 700-1300 AD. Islandia i Norwegia mówiły po norwesku staro-zachodnim, Szwedzi i Duńczycy używali dialektu staro-wschodnio-norweskiego, a trzeci dialekt starogutyński istniał na wyspie Gotlandia.