Generator imion rzymskich

W starożytnym Rzymie nazwy i ich znaczenie traktowano bardzo poważnie. Rzymianie wierzyli, że w nich leży los człowieka. Wierzyli, że gdyby nieszczęśnik znał imię, mógłby za pomocą magii odebrać komuś życie. Dlatego niewolnicy nie mogli wymawiać imienia swego pana. Chłopiec otrzymał imię osobiste ósmego lub dziewiątego dnia po urodzeniu. Istniała tradycja nadawania imienia osobistego tylko czterem najstarszym synom, a pozostałe jako imię osobiste mogły być liczbami porządkowymi: Kwintus (piąty), Sekstus (szósty), które w ten sposób przekształciły się w imiona osobiste. Większość imion osobowych ma tak starożytne pochodzenie, że ich znaczenie zostało zapomniane już w epoce klasycznej.

Nazwy rzymskie mają bogatą historię. W starożytnym Rzymie ludzie bardzo poważnie podchodzili do tego, jak nazwać dziecko. Było przysłowie, że nazwiska nie były przedmiotem porozumienia. Z tego powodu nawet imiona bogów nie były wypowiadane na głos. Kapłani obawiali się, że wrogowie nie wykorzystają ich wiedzy i nie zwabią do siebie bogów. Niewolnicy również nie mogli głośno wypowiadać imion swoich panów, zwłaszcza gdy w pobliżu znajdował się nieznajomy. Rzymskie imię męskie składało się z co najmniej dwóch części: imienia osobistego (praenomen) i imienia rodzajowego (nomen); ponadto może istnieć indywidualny pseudonim lub nazwa gałęzi rodzaju (cognomen).