Γεννήτρια ρωμαϊκού ονόματος

Στην αρχαία Ρώμη, τα ονόματα και οι έννοιες τους ελήφθησαν πολύ σοβαρά υπόψη. Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι σε αυτούς βρίσκεται η μοίρα ενός ατόμου. Πίστευαν ότι αν ο κακοποιός γνώριζε το όνομα, θα μπορούσε, με τη βοήθεια της μαγείας, να πάρει τη ζωή ενός ατόμου. Γι 'αυτό απαγορεύτηκε στους σκλάβους να προφέρουν το όνομα του αφεντικού τους. Το αγόρι έλαβε ένα προσωπικό όνομα την όγδοη ή την ένατη ημέρα μετά τη γέννηση. Υπήρχε μια παράδοση για να δώσετε ένα προσωπικό όνομα μόνο στους τέσσερις μεγαλύτερους γιους, και οι υπόλοιποι ως προσωπικό όνομα θα μπορούσαν να είναι αριθμοί: Quintus (πέμπτο), Sextus (έκτο), το οποίο έτσι μετατράπηκε σε προσωπικά ονόματα. Τα περισσότερα από τα προσωπικά ονόματα είναι τόσο αρχαίας προέλευσης που το νόημά τους ξεχάστηκε ήδη στην κλασική εποχή.

Τα ρωμαϊκά ονόματα έχουν πλούσια ιστορία. Στην αρχαία Ρώμη, οι άνθρωποι ήταν πολύ σοβαροί για το πώς να ονομάσουν ένα παιδί. Υπήρχε μια παροιμία που είπε ότι τα ονόματα δεν ήταν αντικείμενα συμφωνίας. Για αυτόν τον λόγο, ακόμη και τα ονόματα των θεών δεν μίλησαν δυνατά. Οι ιερείς ανησυχούσαν ότι οι εχθροί δεν θα χρησιμοποιούσαν τις γνώσεις τους και θα τους δελεάσουν τους θεούς. Οι σκλάβοι επίσης δεν μπορούσαν να μιλήσουν δυνατά τα ονόματα των κυρίων τους, ειδικά όταν ένας ξένος ήταν κοντά. Το ρωμαϊκό αρσενικό όνομα αποτελείται από τουλάχιστον δύο μέρη: ένα προσωπικό όνομα (praenomen) και ένα γενικό όνομα (nomen). Επιπλέον, θα μπορούσε να υπάρχει ένα μεμονωμένο ψευδώνυμο ή το όνομα ενός κλάδου του γένους (γνωστό).