Romeinse naamgenerator

In het oude Rome werden namen en hun betekenis zeer serieus genomen. De Romeinen geloofden dat in hen het lot van een persoon ligt. Ze geloofden dat als de kwaadwillende de naam wist, hij met behulp van magie iemands leven kon nemen. Daarom mochten slaven de naam van hun meester niet uitspreken. De jongen kreeg op de achtste of negende dag na de geboorte een persoonlijke naam. Het was een traditie om alleen de vier oudste zonen een persoonlijke naam te geven, en de rest als persoonlijke naam konden rangtelwoorden zijn: Quintus (vijfde), Sextus (zesde), die dus persoonlijke namen werden. De meeste persoonsnamen zijn van zo'n oude oorsprong dat hun betekenis al in de klassieke tijd vergeten was.

Romeinse namen hebben een rijke geschiedenis. In het oude Rome waren mensen heel serieus over hoe ze een kind moesten noemen. Er was een spreekwoord dat zei dat namen geen voorwerp van overeenstemming waren. Om deze reden werden zelfs de namen van de goden niet hardop uitgesproken. De priesters waren bang dat de vijanden hun kennis niet zouden gebruiken en de goden tot hen zouden verleiden. Slaven konden ook de namen van hun meesters niet hardop uitspreken, vooral niet als er een vreemdeling in de buurt was. De Romeinse mannelijke naam bestond uit ten minste twee delen: een persoonsnaam (praenomen) en een generieke naam (nomen); daarnaast kan er een individuele bijnaam zijn of de naam van een tak van het geslacht (cognomen).