Binair naar ASCII-omzetter

In het dagelijks leven gebruiken we het decimale getallenstelsel, dat uit slechts tien cijfers van 0 tot 9 bestaat, en alle andere getallen zijn een combinatie van deze getallen. Deze combinatie wordt het positionele systeem genoemd. Nummerstelsels kunnen ook worden gezien als formele talen. Het decimale getallensysteem is dus een taal waarvan het alfabet bestaat uit tien cijfers 0..9, het binaire getalsysteem is een taal waarvan het alfabet uit twee cijfers bestaat - 0 en 1. Technisch gezien zou het erg moeilijk zijn om een computer te maken die zou decimale getallen begrijpen. Maar het maken van een computer die binaire getallen begrijpt, is eenvoudig genoeg. Een binair getal werkt met slechts twee cijfers - 0 en 1. Het is niet moeilijk om twee toestanden met deze cijfers te vergelijken - uit en aan (geen spanning - er is spanning). Een processor is een chip met meerdere pinnen. Als we aannemen dat de afwezigheid van spanning op de pin 0 (nul) is en de aanwezigheid van spanning op de pin 1, dan kan elke pin werken met één binair cijfer.

De basis voor de coderingsnormen voor computertekens was de ASCII-code - de Amerikaanse standaardcode voor informatie-uitwisseling, ontwikkeld in de jaren zestig in de Verenigde Staten en gebruikt voor alle, ook niet-computermethoden voor het verzenden van informatie (telegraaf, fax, enz.). Codes 0 tot en met 1F zijn controletekens die niet worden afgedrukt. Er zijn veel niet-afdrukbare ASCII-tekens nodig om gegevens over te dragen. Een bericht kan bijvoorbeeld bestaan uit het startteken voor de SOH-koptekst, de koptekst zelf en het startteken voor de STX-tekst, de tekst zelf en het ETX-teken voor het einde van de tekst, en het teken voor het einde van de verzending EOT. Gegevens op het netwerk worden echter verzonden in pakketten, die zelf verantwoordelijk zijn voor het begin en het einde van de verzending. Dus niet-afdrukbare tekens worden bijna nooit gebruikt.